Depresja u gejów

Według badań geje i lesbijki częściej zapadają na depresję niż osoby heteroseksualne (link).

Zupełnie mnie to nie dziwi. Po pierwsze - homofobia. Także, a może zwłaszcza - ta uwewnętrzniona. Wszyscy w Polsce dorastaliśmy w środowisku homofobicznym, taka jest nasza podwórkowa "kultura". Staliśmy się homofobami zanim zdaliśmy sobie sprawę, że jesteśmy gejami. "Pedał", "ciota", "gejuch" - najgorsze inwektywy, jakie można było wymyślić, jak chciało się kogoś obrazić. Jeszcze 10-15 lat temu przekaz mainstreamowych mediów był też przesiąknięty różnymi formami homofobii: od sarkazmu, przez te wszystkie uśmieszki i żarciki "prawdziwych mężczyzn" w różnych talk-show. Potem to się zaczęło zmieniać, ale i dziś w większości programów, gdzie zaprasza się dwóch skrajnych oponentów, słychać teksty odrażająco agresywne i pełne otwartej nienawiści w stosunku do gejów. Wciąż z wielu opiniotwórczych środowisk (prawicowych i kościelnych) słyszy się, że "to nie jest normalne", "to zboczenie", "niezgodne z naturą i bożym planem". To wszystko sączy się w mózg, czy tego chcemy czy nie. Jedni są bardziej odporni, inni mniej. Lata stresu związanego z życiem w szafie i lęku przed odrzuceniem, przed wyśmianiem odbija swoje piętno na psychice.

Drugie źródło tego, że częściej niż inni zapadamy na depresję, widzę niestety nie gdzie indziej, jak wewnątrz szeroko pojętej kultury gejowskiej, głównie internetowej. Nikt nie pisze tam o tym, czym jest sensowne i spełnione życie, za to pełno sztucznej i plastikowej, aż lepkiej, słodyczy - o różnych Madonnach, Gagach i innych świętych świata pop, co to wspierają LGBT, albo przeestetyzowane zdjęcia różnych mięśniaków, miśków, twinków, studów i innych fantazmatów wziętych ze świata porno. I plotki o tym, kto jeszcze powinien się wyoutować. Wszystko kręci się wokół seksu albo kultury popularnej (mówi się też o prawach gejów - to akurat chyba jedyna dobra sprawa, choć czasem niekoniecznie w sposób przez wszystkich nas akcepotwalny). Wszyscy są piękni, bogaci i szczęśliwi. Gdyby uwierzyć, że tak jest i - nie daj Bóg - zacząć się porównywać i mierzyć, jak daleko nam jeszcze do tak wykreowanego ideału, jak mu do pięt nie dorastamy i że również przez ten świat zostaniemy odrzuceni, jak nie będziemy mieć kaloryfera, przyciętej idealnie trymerem brody i najnowszych butów Givenchy. Owszem, jest też trochę o literaturze, o sztuce, ale głównie to artyści typu Witkowski czy Radziszewski, z mainstreamu, którzy z kultury gejowskiej i campowej zrobili dobry temat i gdzieś tam mają zainteresowanie pewnej niszy. Ale powiedzmy sobie szczerze, dla większości z nas to nie jest chleb powszedni. Mało się mówi o zwykłej, szarej codzienności, o problemach różnej natury: emocjonalnej, duchowej, przyjacielskiej, rodzinnej. Tak jakbyśmy ich w ogóle nie mieli (choć badania mówią coś odwrotnego). Innym wolno narzekać, smucić się, wkurzać: nam nie. "Nie rób z siebie ofiary".

I portale randkowe. To w ogóle temat na osobne posty. Wystarczy otworzyć gayromeo, żeby zalała cię fala reklam porno, twarzy pasywów wykrzywionych podniecająco w grymasie bolesnej rozkoszy, reklamy pompek do masturbacji, gadżetów, coś dla miłośników stóp, skór, łańcuchów. Przyzwyczajamy się do tego. Przyzwyczajamy się, że to seks jest esencją życia, że w zasadzie żaden inny powód, żeby spotkać się z innym facetem nie istnieje. Co lubisz? Ile masz w majtkach? A czy p? Masz auto? Rozmowy o rzeczach "głębszych", próby nawiązania przyjaźni podejmuje się nieśmiało, tak jakby coś z tobą miało być nie tak. Po jakimś czasie to ten świat staje się normalnością, zaczynamy go coraz bardziej akceptować i myśleć w tych kategoriach, choć kiedyś tam byliśmy wrażliwymi chłopakami, którzy marzą i o miłości, bliskości, intymności i prawdziwej przyjaźni, która przetrwa burze. Po nieudanej próbie znalezienia idealnego kochanka na najbliższą noc, robi się bardzo późno, więc otwierasz gaytube i to kolejny krok, który oddala cię o kosmosy od szczęścia. Które jest dla ciebie dostępne.

Piszę jak frustrat? Może frustracja to tylko jeden z kroków do prawdziwego spełnienia.